W 1973 roku, kiedy w Tokio wciąż istniały tereny wiejskie, na długo przed początkiem gier wideo, jakie znamy teraz, ośmioletni Satoshi Tajiri spędzał czas na polowaniu na robaki. Był tak zainwestowany w swój zwyczaj entomologii amatorskiej, że jego koledzy ze szkoły nazywali go nawet Dr Bugiem, przekonani, że jego przeznaczeniem jest łapanie przerażających pełzaczy przez całe życie.

Zamiast tego Tajiri tworzył Pokémony, wraz z legendami serii Ken Sugimori i Junichi Masuda, franczyzą, która w 2022 roku jest warta więcej niż Myszka Miki, Betty Boop, Hello Kitty czy jakikolwiek inny szalenie rynkowy produkt, o którym można pomyśleć. Wszystko to, wszystkie karty, gry, anime i pluszaki, nie byłyby możliwe, gdyby nie doświadczenie Tajiriego w łapaniu ich wszystkich.

Podczas gdy wybuchowy kulturowy efekt Pokémon jest nadal trudny do zrozumienia ponad dwadzieścia pięć lat po debiucie serii, wpływ, jaki Pokémon wywarł na krajobraz gier, zwłaszcza w gatunku RPG, był tradycyjnie znacznie bardziej wyciszony w porównaniu do nadrzędne zjawisko kulturowe. Zasadniczo branża gier spojrzała na najbardziej znane sztuczki Pokémona i powiedziała „to twoje i nie zamierzamy tego próbować”.

Tak było przynajmniej do czasu, gdy w ostatnich latach klony Pokémon zaczęły stawać się coraz bardziej powszechne. Tylko przez ostatnie pół dekady mieliśmy dwie gry Nexomon, Monster Crown, TemTem i Coromon, nie wspominając o ponownym pojawieniu się Digimona w RPG przez Cyber ​​Sleuth i powstaniu Yokai Watch. Wszystkie są co najmniej trochę inne pod względem stylu graficznego lub fabuły, ale podzielają fakt, że zasadniczo skupiają się wokół niezliczonych potworów, które możesz zbierać, trenować i walczyć.

Tak więc Pokémon znajduje się teraz w miejscu niezbyt podobnym do Dark Souls lub Stardew Valley, ponieważ jego sukces zrodził tak wiele imitacji, że jest prawie zasadniczo gatunkiem samym w sobie. Ta chęć naśladowania nie jest niczym nowym dla Pokémon jako franczyzy, każdy z nas na tyle stary, by pamiętać wczesne lata 2000, może przypomnieć sobie pośpiech w tworzeniu kolejnego wielkiego potwora, ale jeśli chodzi o mechanikę bezczelnie zapożyczoną z ich platynowych tytułów , Game Freak to wciąż niezbadane wody.

Jest też pewna ironia w tych tytułach hołdowych, takich jak Coromon, TemTem i Nexomon, ponieważ rzadko wyraźnie wymagają, abyś złapał je wszystkie. Twórcy i projektanci gier, którzy stoją za przykładowymi grami, najwyraźniej zdają sobie sprawę, że elementem kolekcji jest chleb i masło Pokémonów, więc widzisz, że niektóre z mniejszych sztuczek z głównych gier serii stają się centralnym punktem, podczas gdy potrzeba lat doświadczenia w graniu w Pokémony prawie zmusza cię do uzupełnienia listy do końca.

Kładziemy nacisk TemTem na podwójne bitwy, zagadkowy raj Coromona owinięty wokół szablonu oswajania potworów i szaleństwo krzyżowania się Monster Crown, wszystko to bierze elementy z serii Pokémon i przekształca je w podstawową mechanikę. Wszyscy oni również widzieli swoje indywidualne sukcesy, często zwracając się do społeczności Pokémon, aby reklamować swoje gry jako kontynuację etosu przebojowych tytułów Tajiri.

Stanowisko firmy Pokémon i Game Freak w sprawie takich gier jest przedmiotem debaty, ponieważ nie było oficjalnego słowa od żadnej firmy ani od twórców gier typu Pokémon, z braku lepszego określenia, firm macierzystych zaangażować się. Wygląda więc na to, że nie ma takiej wściekłości wobec tych programistów ze strony właścicieli IP, jaką widzieliśmy, skierowaną przeciwko społeczności hakerskiej Pokémon ROM, która nadal obnosi się z Pokémonami i sztywnymi zasadami praw autorskich Nintendo.

Zauważalne jest, że niedawna speight tytułów inspirowanych Pokémonami pojawia się, gdy ogromna baza fanów wciąż się rozpada, a toksyczne elementy pojawiają się w ostatnich latach, chętne ochrzcić pracowników Game Freak za nową mechanikę lub jej brak, którą można znaleźć w bardziej współczesnych tytułach Pokémon. W ten sposób tytuły takie jak Coromon czy Nexomon niemal rozpraszają najbardziej zagorzałych krytyków Game Freak, wypuszczając gry ze wszystkimi prośbami społeczności, takimi jak więcej podwójnych bitew, tryby Nuzlocke i inne bardzo pożądane mechaniki, aby uspokoić zagorzałych Pokémonów, którzy były znane z tego, że posuwały się zbyt daleko na więcej niż jeden raz.

Jasne jest również, że ponowne pojawienie się i późniejsze nasycenie gier RPG oswajających potwory nie wpłynęło na to, jak ludzie postrzegają Pokémona jako giganta branży. W podobny sposób sam tom naśladowców Stardew Valley niewiele zrobił, by odejść od zachwytu, jaki można było znaleźć w oryginalnym tytule ConcernedApe, a sukces Elden Ring prawie nie został stłumiony przez wszystkich i ich psa, który niedawno otrzymał tytuł podobny do Souls lat. Więc nie ma obaw, że wielki pies może zostać zepchnięty na bok przez jeden z tych tytułów hołdowych w najbliższym czasie.

Połączenie sposobu, w jaki gry podobne do Pokémonów łagodzą ryczących fanów za pomocą bardzo pożądanej mechaniki, oraz brak możliwości, by Game Freak został uzurpowany jako główny programista oswajający potwory, w rzeczywistości sprawia, że ​​te tytuły robią coś z Pokémonów przysługi.

Nie tylko odwracają uwagę od niesławnie słabego dostępu do gier Game Freak, z ceną gier Pokémon na rekordowo wysokim poziomie i bez śladu jakiejkolwiek obsługiwanej emulacji w najbliższym czasie, ale pomagają wzmocnić mechanikę Pokémona, nie tylko jego uroczych stworzeń, jak instytucją, czymś więcej niż zwykłą franczyzą, i zapewnij Game Freak wgląd w to, czego społeczność najbardziej chce, aby móc ujarzmić potwory.

Co ciekawe, w przyszłości będzie można zobaczyć, czy pojawią się jakiekolwiek znaczące i, co ważniejsze, spójne tytuły oswajania potworów, aby przyciągnąć zawsze spragnioną więcej społeczność Pokémonów. Prawie wszystkie wymienione przez nas gry, TemTem, Coromon i Nexomon, to tytuły niezależne, postrzegane przez większość jako przerwy między poszczególnymi generacjami głównych gier Pokémon lub jako alternatywa dla rozwijającej się grafiki i mechaniki późniejszych tytułów.

Więc chociaż nie powinno to być postrzegane jako zagrożenie dla oryginalnej serii, jasne jest, że po fałszywym starcie, poskramiający potwory catch-’em-all w końcu stał się gatunkiem samym w sobie. Tak długo, jak społeczność Pokémon nieustannie zachęca Game Freak do wprowadzenia zmian, które chcą zobaczyć, niezależni deweloperzy będą szukać tych brakujących linków i budować wokół nich całe gry, a także dążenie do złapania ich wszystkich, Pokémonów czy nie, jeszcze się nie skończyło.